Partycjonowanie dysku

Partycjonowanie dysku to podział przestrzeni dysku twardego na odrębne obszary zwane partycjami. Każda partycja stanowi osobną część, tak jakby była osobnym dyskiem. Cele:
– instalacja kilku systemów na dysku
– przechowywanie na każdej partycji innego typu danych np. jedna pod system, druga pod muzykę, inna do dokumentów
– uszkodzenie danych na jednej partycji nie ma wpływu na inne partycje

Partycje dzielą się na Primary (podstawowe) i Extended (rozszerzona), którą dzieli się na praktycznie dowolną liczbę dysków logicznych (podpartycje). Dysk może być podzielony maksymalnie na 4 partycje, z czego jedna (obowiązkowo ostatnia) może (ale nie musi) być typu Extended. Partycja Extended jest przestrzenią umowną i nie posiada przypisanej litery. Właściwymi partycjami są zlokalizowane w niej dyski logiczne. Jedna partycja musi mieć status aktywnej, która umożliwia start systemu i musi być typu Primary. Na niej zapisywany jest również boot loader umożliwiający uruchamianie innych systemów z dysków logicznych.

Aby partycja nadawała się do używania i zapisu danych musi ona zostać sformatowana w dostępnym systemie plików, tworząc szkieletu systemu plików. W przypadku Windows są to FAT32 i NTFS.
Wszystkie partycje na dysku zapisane są w tzw. tablicy partycji (zawiera adres początkowego i końcowego sektora, używany system plików i tzw. flagę aktywności każdej partycji. Zamazanie jej powoduje, że kod bootstrapowy nie może przeczytać adresu pierwszego sektora partycji z zainstalowanym systemem, który nie może kontynuować swojego startu.

Tablica partycji z kolei znajduje się w Master Boot Record (MBR).

MBR (ang. Master Boot Record) – główny rekord startowy zapisany w pierwszym sektorze dysku twardego <<< pierwsze 512 bajtów. Zawiera on: program (kod) rozruchowy (ang. bootstrap code – BT) – pierwsze 446 bajtów, główną tablicę partycji – kolejne 64 bajty oraz sygnaturę dysku – 2 bajty.. Uruchomienie programu rozruchowego powoduje przeszukanie tablicy partycji (ang. partition table – PT) i ustalenie, która jest oznaczona jako aktywna. Jego uszkodzenie uniemożliwia rozruch komputera. Jeśli komputer ma więcej niż jeden system, w MBR znajduje się tzw. menedżer uruchamiania wyświetlający listę systemów i jego wybór.

Po wybraniu partycji aktywnej, odczytywany jest jej pierwszy sektor (Boot Sector / FSBR – file system boot record) trzymający informacje o indywidualnej partycji

i zawierający kod uruchamiający program (boot loader) ładujący system do pamięci RAM – Ntldr w Windows XP, BOOTMGR w Windows Vista/7, GRUB – do uruchamiania Windows i innych systemów. NTLDR, następnie po odczytaniu pliku BOOT.INI (BOOTBCD + winload.exe w Windows Vista/7) wyświetla menu wyboru systemu lub od razu uruchamia Windows. Zależy to od liczby wpisów w BOOT.INI.